Beheersing van epizoötie
Diazepam (Valium Rx) is nuttig bij het verminderen van de aanvalsactiviteit bij de meeste honden, maar het heeft een paradoxaal prikkelend effect bij een paar dieren. Ik weet niet of dit aanvalsactiviteit stimuleert, maar het komt wel voor.
Wanneer moet je mediëren voor inbeslagname
Wanneer medicatie moet worden toegediend om de aanvallen te beheersen, is een heel omstreden vraag. De pro-behandelingskant van het argument voor vroege behandeling is dat "spiegeling" en "aanmaak" van aanvallen worden herkend bij honden. Spiegelen is wanneer een deel van de hersenen dat aanvallen veroorzaakt aan de ene kant, de ontwikkeling van een gebied veroorzaakt dat aanvallen op dezelfde plaats in de andere helft van de hersenen veroorzaakt. Ontsteking is het proces waarbij epileptische aanvallen het gemakkelijker maken voor andere aanvallen - in feite verlaagt de aanvalsdrempel een klein beetje elke keer dat er een gebeurt. De tegenkant van het argument draait meestal om de bijwerkingen van de meest consistent succesvolle medicatie tegen epileptische controle bij honden, fenobarbital. Het kan bij de eerste toediening gedurende verschillende weken incoördinatie en een algemene lethargie veroorzaken. De meeste honden overwinnen deze effecten echter binnen een paar weken. Het veroorzaakt ook verhoogde honger, vaak verhoogde waterconsumptie en dus urineren en het veroorzaakt ernstige leverschade bij sommige patiënten. Niet veel, maar genoeg om heel zorgelijk te zijn.
Primidon (Rx) wordt vaak gebruikt bij honden om te voorkomen dat gereguleerde stoffen bij de hand blijven, maar het is waarschijnlijker dat het giftig is voor de lever en is geen goede eerste keuze voor beheersing van aanvallen. Bij inbeslagnemingen is het zeer onwaarschijnlijk dat een hond wordt gedood, maar soms gebeurt dit ook. Dus de vraag is, wanneer zijn de aanvallen ernstig genoeg of frequent genoeg om de behandeling absoluut te rechtvaardigen? Ik denk dat we in bijna alle gevallen een ander antwoord uitwerken. We proberen onze beste schatting te maken van wat het beste is voor elke individuele patiënt. De traditionele richtlijnen in de diergeneeskunde zijn toevallen die langer dan 5 minuten duren (daadwerkelijke aanvalsactiviteit) of aanvallen die meer dan eens per maand plaatsvinden. Waarschijnlijk blijven we redelijk dicht bij deze richtlijnen, maar zijn een beetje sneller om medicamenten te overwegen nu er vrij goed bewijs is voor de aanmaaktheorie. Zodra het vrij duidelijk lijkt dat de aanvallen steeds dichterbij komen te komen, behandelen we nu soms zelfs als ze tot meer dan een maand uit elkaar liggen.
