Osteochondritis Dissecans bij honden
Osteochondritis dissecansis een musculoskeletale aandoening die honden van groot ras tijdens de vroege ontwikkeling beïnvloedt. Het komt voor als een secundaire aandoening bij honden die lijden aan osteochondrose, ook wel dyschondroplasie genoemd. In deze toestand ervaart gewrichtskraakbeen abnormale plaatsing tijdens het calcificatieproces. Tijdens de ontwikkeling groeit het kraakbeen snel en tijdens het vormen wordt het verkalkt om te smelten met de rand van de botten. Bij honden met osteochondrose is er een defect in het proces waarbij delen van het kraakbeen niet-gecalcificeerd zijn en niet in staat zijn om normaal met het bot te fuseren.
De oorzaak van osteochondritis Dissecans bij honden
Het niet-gecalcificeerde kraakbeen aan de rand van de botten leidt tot dissecanen voor osteochondritis. Het losse kraakbeen splitst zich af van het bot, waardoor een abnormale projectie ontstaat. In sommige gevallen kan het losse kraakbeen volledig scheiden en in fragmenten breken die in de gewrichtsruimte zitten. Deze losse fragmenten worden 'gewrichtsmuizen' genoemd. Deze fragmenten irriteren het gewricht tijdens beweging en veroorzaken ontsteking van het bot en kraakbeen.
Het defect treedt meestal op in het schoudergewricht, op de kop van het humerusbot, en het kan ook optreden in de ellebooggewrichten van de voorpoten. Veel van de symptomen van elleboogdysplasie worden veroorzaakt door gevallen van osteochondritis dissecans in het ellebooggewricht. Het kniegewricht of de knie is minder vaak betrokken. Gevallen waarbij de knie wordt gebruikt, worden vaak verward met een luxerende knieschijf omdat beide betrekking hebben op de botten van het dijbeen en de tibia. Het eerste bot van het spronggewricht, of de enkel, kan een risico vormen, maar dit is ook een ongewoon gebied voor het defect.
Symptomen en klinische diagnose van osteochondritis Dissecans
Het meest zichtbare symptoom van osteochondritis dissecans is een geleidelijke kreupelheid die met tussenpozen wordt weergegeven. Het komt het meest voor bij jonge honden van grote rassen tijdens snelle groeiperioden. De kreupelheid kan het gevolg zijn van problemen waarbij gewrichten van de schouder, elleboog, kniegewricht of spronggewricht zijn betrokken. Beperkte of pijnlijke mobiliteit is het meest evident na lichamelijke inspanning of fysieke belasting. De hond kan ook pijn vertonen bij handmatig buigen en extensie van het gewricht.
Er moet een diagnose met röntgenfoto's worden uitgevoerd om te bepalen of de hond lijdt aan osteochondritis, dissecans of een andere musculoskeletale aandoening. Andere aandoeningen hebben vergelijkbare symptomen, zoals de ziekte panosteitis. Als de hond lijdt aan osteochondritis dissecans, zullen de röntgenfoto's gefragmenteerd of los gewrichtskraakbeen tonen. Symptomen ontstaan bij honden tussen de 4 en 8 maanden oud, maar veel honden kunnen pas officieel worden gediagnosticeerd als ze ongeveer 18 maanden oud zijn.
Symptomatische en chirurgische behandeling van osteochondritis Dissecans
Behandeling van osteochondritis-dissecans vereist beperking van activiteiten of oefeningen die de gewrichten onder druk kunnen zetten. Een dierenarts zal pijnstillers voorschrijven voor verlichting van pijn en ongemak. Chondroprotectanten worden vaak voorgeschreven om de gezamenlijke smering te verbeteren en om de mogelijke degeneratie van het kraakbeen te vertragen. Een medicijn dat gepolysulfateerd glycosaminoglycaan bevat, kan worden aanbevolen voor zowel pijnverlichting als gewrichtsgezondheid.
De meeste honden die lijden aan osteochondritis dissecans zullen een operatie moeten ondergaan om defect kraakbeen en 'gewrichtsmuizen' te verwijderen. Chirurgie is het meest effectief geweest in gevallen van schouder- of ellebooggewrichten. Gevallen waarbij het spronggewricht of de kniegewricht is betrokken, kunnen met chirurgie verbeteren, maar ontwikkelen waarschijnlijk degeneratieve gewrichtsziekte later in het leven van de hond.
