Identificatie van elleboogdysplasie bij honden
Elleboogdysplasieis een vaak pijnlijke degeneratieve aandoening die verschillende populaire rassen van grotehondentreft, zoals Golden Retrievers, Duitse herders, Rottweilers en Duitse Doggen.
Wat is elleboogdysplasie?
Deze aandoening wordt veroorzaakt door kleine ongerijmdheden die zich vormen in het ellebooggewricht van een puppy als gevolg van een aantal mogelijke groeistoornissen die de goede ontwikkeling van de elleboog nadelig kunnen beïnvloeden. Al deze diagnoses zijn genetisch en zullen zich manifesteren in de vroege stadia van de groei van een hond, meestal al binnen zes maanden.
In bijna alle gevallen treedt de aandoening op als een stuk bot of kraakbeen breekt, waardoor de juiste gewrichtsconstructie van de elleboog van de hond wordt verstoord, hetgeen groot ongemak en gezamenlijke instabiliteit bij het dier veroorzaakt. Omdat deze aandoening een genetische aandoening is, zijn dierenartsen nog steeds niet zeker van de oorzaken, maar gelukkig zijn er een aantal voorgeschreven behandelingen beschikbaar om uw huisdier te corrigeren en te troosten.
Symptomen van dysplasie
De tekenen van elleboogdysplasie zullen zich manifesteren door een duidelijk verschil in de activiteit van de hond, zoals hinken, druk vermijden op het aangedane been of zelfs helemaal het been dragen. Soms vertonen beide ellebogen tekenen van elleboogdysplasie en zal de hond moeite hebben met de eenvoudigste taken zoals opstaan of lopen.
Bij deze eerste symptomen kunnen dierenartsen röntgenfoto's maken van de aangetaste gewrichten om vast te stellen welke vorm van elleboogdysplasie uw hond heeft om het te behandelen. Als u dit vroeg doet, voorkomt u verdere schade aan het zich nog ontwikkelende ellebooggewricht, omdat als u de aandoening verergert, dit niet alleen de groei van uw huisdier zal schaden, maar hun pijn en ongemak erger zal maken.
Behandeling van elleboogdysplasie
De vorm van de behandeling hangt af van het type afwijking dat de hond heeft geleden, maar de meest voorkomende remedies zijn medisch of aerobisch in plaats van chirurgisch. Dierenartsen raden vaak een specifiek dieet aan om het gewicht van de hond te handhaven, waardoor onnodige druk op de gewrichten wordt uitgeoefend. Er wordt ook een trainingsprogramma voorgeschreven, dat bestaat uit beperkte trainingsroutines die zijn ontworpen om de hond te helpen de afwijking te corrigeren door beweging terwijl de drempel voor letsel laag blijft.
Als de pijn te moeilijk is in de diagnose, worden pijnstillers en ontstekingsremmende medicijnen meestal voorgeschreven om de hond te helpen omgaan met zijn of haar aandoening. Chirurgie is ook een optie, waarbij het aangetaste bot of kraakbeen moet worden verwijderd en in gevallen van niet-verenigd anconeale processen worden pennen en schroeven gebruikt om de botten die niet goed zijn gegroeid opnieuw te bevestigen.
In alle gevallen zullen de voorgeschreven behandelingen de hond normaal helpen een normaal leven te leiden in ongeveer een jaar of twee en zullen ze geen tekenen van de aandoening vertonen. Maar dit garandeert niet dat het dier later in het leven niet wordt getroffen door artritis of andere gewrichtsaandoeningen en dat elke hond met deze diagnose dienovereenkomstig moet worden gecontroleerd.
