Hartwormziektetests
Er zijn verschillende manieren omte testen op hartwormen. De eerste methode die werd ontwikkeld, was om een druppel bloed op een microscoopglaasje te plaatsen en op zoek te gaan naar babyhartwormen, die microscopisch zijn en bekend staan als microfilaria. Dit werkt als er volwassen hartwormen baby's produceren en als het immuunsysteem van de hond de baby's niet doodt. Het is waarschijnlijk een nauwkeurige test voor volwassen hartwormen bij ongeveer 50 tot 60% van de besmette honden (alleen een goed onderbouwde schatting van de percentages). De nauwkeurigheid van dit type testen werd verbeterd door gebruik te maken van "concentratie" -technieken --- methoden om de kans op het vinden van microfilaria te vergroten als er maar een paar aanwezig waren. Oorspronkelijk was dit het centrifugeren van bloed maar later werden speciale microfilters ontwikkeld om babywormen uit een groter bloedmonster te filteren. Dit was een betere test maar was nog steeds onnauwkeurig als de hartwormen geen baby's produceerden of als het immuunsysteem van de hond hen doodde. Schattingen van de onnauwkeurigheid van deze testen varieerden sterk, maar de algemene consensus was dat het tussen 20 en 30% van de hartwormgevallen miste en ik persoonlijk denk dat het waarschijnlijk hoger was dan dat. Testen op microfilaria was van cruciaal belang toen er dagelijks hartwormmedicijnen werden gebruikt. Ironisch genoeg was de aanwezigheid van microfilaria eigenlijk belangrijker dan de aanwezigheid van volwassen hartwormen bij het gebruik van deze preventieve middelen, omdat er reacties konden optreden die de dood konden veroorzaken wanneer dagelijkse preventieve middelen werden gegeven aan honden met microfilaria in hun bloedbaan. Er was niet veel stimulans om accurater te worden in het testen van hartwormen om preventief te kunnen gebruiken, maar een aantal honden had nog steeds klinische symptomen van hartwormziekte en toch negatief getest op beschikbare bloedtesten. Tests voor antilichamen tegen hartwormen werden ontwikkeld. Deze waren problematisch omdat ze duidden op blootstelling aan de hartwormen, dus honden bleven positief voor deze tests, zelfs als hartwormen op natuurlijke wijze waren gestorven of na een succesvolle behandeling. Ten slotte zijn er tests ontwikkeld die direct op volwassen hartwormantigeen testen - maar alleen op volwassen, seksueel volwassen vrouwelijke hartwormen. Dus nu zijn er twee situaties waarin het testen onnauwkeurig blijft - alle mannelijke hartworminfecties en hartworminfecties waarbij vrouwelijke hartworm aanwezig is die minder dan 6 of 7 maanden oud zijn. Er is ook een kleine mogelijkheid van een foutpositieve test met deantigeentestkits- schattingen zijn dat het ongeveer 1 op 1000 is.
Dus hoe is dit van toepassing op uw hond? De eerste test kan accuraat zijn en de tweede test een vals-positief. De kans hierop is laag, maar het is mogelijk. De aanwezigheid van klinische symptomen maakt de kansen heel erg laag. De test kan een filtratie- of concentratietest voor microfilaria zijn geweest en uw hond heeft mogelijk geen microfilaria ondanks volwassen hartwormen. De test kan een antigeentest zijn geweest en uw hond is mogelijk geïnfecteerd ten tijde van de eerste test, maar minder dan 6 maanden oud, dus er waren geen volwassen vrouwtjes om de test positief te maken. Nu, maanden later, zijn de vrouwtjes volwassen geworden en veroorzaken ze problemen. In elk geval is de behandeling nu aangegeven.
