Dog X-Ray-procedures uitgelegd
Röntgenfoto van de hondis een belangrijk diagnostisch hulpmiddel voor de dierenarts van vandaag. Röntgenstralen worden vaak gebruikt om het gebied en de omvang van een botbreuk te identificeren, om het stadium van de zwangerschap (en het aantal jongen) te bepalen, om mogelijke maagproblemen en obstructies te identificeren, om tumoren te vinden en te identificeren. Omdat ze tegenwoordig veel voorkomen in dierenartsenpraktijken, is het belangrijk om de stappen in verband met radiografische beeldvorming te kennen en te begrijpen.
Voorafgaand aan X-Rays
Een enkele röntgensessie is niet gevaarlijk voor de hond, maar afhankelijk van de persoonlijkheid van de hond, de mate van letsel en het gebied dat geröntgend wordt, kan een kalmerend middel of anesthesie worden toegediend. Hoewel niet altijd noodzakelijk, laat de anesthesie het diergeneeskundig personeel de hond in de juiste positie brengen zonder risico's van slechte kwaliteit te hoeven nemen (of film opnieuw te moeten nemen omdat de hond is verplaatst). Het is noodzakelijk dat de hond nog steeds eenmaal is gepositioneerd om optimale beelden te produceren.
Met behulp van een speciale liniaal wordt het aandachtsgebied gemeten om de dikte en dus de duur van de belichting te bepalen die nodig is om een beeld van goede kwaliteit te produceren. De hond wordt vervolgens op de röntgentafel geplaatst om een optimaal beeld te krijgen van het gebroken bot van de hond (of ander aandachtspunt).
Röntgenprocedures
Een plastic cassette met de film wordt onder het doelgebied geplaatst. De cassette voorkomt dat krassen of onzuiverheden op de film terechtkomen en het geproduceerde beeld vervormen. Dierenartsen gebruiken verschillende cassetteformaten afhankelijk van de grootte en vorm van het getroffen gebied. De röntgenapparatuur bevindt zich op een mechanische "arm" en bevindt zich boven het gebied. De straal wordt geactiveerd en creëert afbeeldingen op de film in verschillende grijstinten op basis van de weefseldichtheid. De dichtste weefsels lijken wit op de film.
Herpositionering van de hond en het nemen van extra film stelt het veterinaire personeel in staat om meerdere gezichten te krijgen. Meerdere foto's tonen beelden van een pauze, tumor of ander gezondheidsprobleem dat niet zichtbaar is in één afbeelding, maar duidelijk en verschillend in een andere. Het fotograferen duurt 5 tot 10 minuten, afhankelijk van het aantal foto's. De belichte film wordt vervolgens verwerkt om de foto's te onthullen, met een interval van 10 tot 30 minuten. De dierenarts beoordeelt de films om een diagnose van het probleem te stellen en een aanbeveling voor behandeling op te stellen.
Speciale röntgenfoto's
Hoewel de bovenstaande processen de standaard zijn bij het produceren van diagnostische beelden, zijn er andere, meer diepgaande röntgenprocedures die een aanzienlijk langere tijd in beslag nemen, en worden speciaal gedetailleerde afbeeldingen gemaakt.
Een voorbeeld hiervan is een barium-röntgenfoto die wordt gebruikt om afwijkingen in het maag-darmkanaal te bekijken. Deze procedure houdt ook in dat de hond een barium "milkshake" (een kalkachtige vloeistof) inneemt die zich aan de darmen hecht en potentiële probleemgebieden zoals tumoren, zweren en poliepen onthult. In dit soort procedures kan een dierenarts een radiologiespecialist inschakelen om de films te onderzoeken en interpreteren.
Diagnostische beeldvorming is een waardevol hulpmiddel geworden bij de behandeling van de hondenpopulatie. Röntgenstralen onthullen wat niet kan worden gezien bij een extern onderzoek, het verschaffen van gedetailleerd inzicht en een pad naar effectievere behandeling.
