Diagnose van Feline Cardiomyopathie
Oorzaken van feline cardiomyopathie
Er is niet veel bekend over waarom een kat een cardiomyopathie zou krijgen, maar wetenschappers hebben een verband gezien tussen genen, bepaalde aandoeningen en voedingstekorten en cardiomyopathie. Hyperthyreoïdie, een aandoening die een overactieve en vergrote schildklier veroorzaakt, is een aandoening die feline cardiomyopathie kan veroorzaken. Een gebrek aan een aminozuur genaamd taurine kan ook tot deze aandoening leiden.
Symptomen gebruiken om te helpen bij het stellen van een diagnose
Een van de eerste stappen bij het diagnosticeren van cardiomyopathie bij een kat is het herkennen van de tekenen van de aandoening, die mogelijk enige tijd nodig hebben om zich te ontwikkelen. Katten in de vroege fasen van de aandoening vertonen mogelijk helemaal geen symptomen.
Een van de eerste tekenen die een katteneigenaar zal opmerken wanneer de kat ziek is, is een gebrek aan eetlust en een afname van haar activiteitenniveau. Een kat lijkt ook moeite te hebben met ademhalen, omdat de longen of de borstholte vol raken met vocht als gevolg van de cardiomyopathie. Dit kan ertoe leiden dat een kat gaat kokhalzen of hoestbuien krijgt.
Een kat kan ook beginnen te lopen met een slap of tekenen van verlamming of pijn in een achterpoot als gevolg van trombose en een embolie. Cardiomyopathie kan de ontwikkeling van bloedstolsels in een hartvat veroorzaken (trombose). Het stolsel kan zich dan losmaken van de oorspronkelijke locatie en naar een ander deel van het lichaam van een kat (embolie) reizen, waardoor de bloedstroom uit dat gebied wordt geblokkeerd. Trombose en de volgende embolie kunnen pijn of verlamming veroorzaken in een of beide achterpoten van een kat.
Diagnose van feline cardiomyopathie met andere testen
Na een grondig onderzoek en evaluatie van de symptomen van een kat, zal een dierenarts röntgenfoto's bestellen zodat hij kan zien of er vloeistof in de longen van de kat is of dat het hart is vergroot in het linker atrium. De longslagader zal ook worden onderzocht op grootte.
Bloedonderzoek kan worden bevolen om te zien of de symptomen van de kat een secundaire oorzaak zijn van een andere ziekte en om de gezondheid van andere organen te verifiëren. Er zal een elektrocardiogram worden gemaakt om te zien of er een onregelmatigheid in de hartritmes is. Deze test kan helpen bevestigen dat het hart van een kat is vergroot.
Om een definitieve diagnose te stellen, zal een echografie (echocardiograaf) van het hart worden uitgevoerd, zodat de dierenarts het hart van de kat beter kan bekijken. Het linkerventrikel en het interentale septum worden gemeten voor dichtheid. Een Doppler-weergave kan laten zien hoe efficiënt het bloed in de systemen van het hart van een kat wordt gepompt.
Er is geen remedie voor feline cardiomyopathie, maar de kwaliteit van leven van een kat kan worden verbeterd met de juiste behandelingen, die overtollige vloeistoffen kunnen verwijderen en haar hart beter kunnen laten functioneren. Afhankelijk van de progressie van de aandoening, is het bekend dat katten tot drie of meer jaar na de diagnose van een cardiomyopathie overleven.
