Diagnose van Canine Hypothyreoïdie
Canine hypothyreoïdieis een auto-immuunziekte die voortkomt uit een disfunctie van de schildklier. De schildklier is een vlindervormige klier aan de basis van de nek en is verantwoordelijk voor een goede stofwisseling. Hypothyreoïdie is de term die wordt gebruikt om een aandoening te beschrijven waarbij de schildklier onderactief is of minder dan de vereiste hoeveelheid schildklierhormoon afscheidt. Om een juiste diagnose te stellen, is het belangrijk om de symptomen van hypothyreoïdie bij huisdieren op te merken.
Symptomen van Canine Hypothyreoïdie
Huisdiereigenaren verwarren vaak de symptomen van hypothyreoïdie bij honden met andere ziekten. Huisdieren die lijden aan een traag werkende schildklier lijken lusteloos of depressief. Het uiterlijk van de hond verandert ook als gevolg van een droge huid, haarverlies en een doffe vacht. Honden die lijden aan hypothyreoïdie zullen frequente oorinfecties hebben, samen met abnormale huidaandoeningen en gedragsveranderingen. Ze kunnen ook koud aanvoelen bij een normale temperatuur en warmte zoeken.
Klinische symptomen van hypothyreoïdie bij honden
Onderzoek heeft aangetoond dat verschillende huisdieren die aan hypothyreoïdie lijden, neurologische veranderingen in de hersenen ervaren. Dit gaat vaak gepaard met aanvallen en gedragsveranderingen zoals agressie. De meest voorkomende neurologische veranderingen omvatten polyneuropathie, focale neuropathie en veranderingen in het centrale zenuwstelsel. Het zenuwstelsel van een hond bestaat uit zenuwverbindingen die elektrische impulsen overbrengen om het normale functioneren van het lichaam uit te voeren. Dit komt niet adequaat voor bij honden die lijden aan hypothyreoïdie. Huisdieren kunnen ook veranderingen in het hoornvlies van het oog ervaren. Hoewel dit niet geldt voor elk huisdier dat aan hypothyreoïdie lijdt, komt het voor bij huisdieren met een onderliggende ziekte.
Rassen voorbestemd voor hypothyreoïdie bij honden:
- Beagles
- Gouden retrievers
- Rottweiler's
- Amerikaanse cocker-spaniël
- Duitse herders
Diagnose van Canine-hypothyreoïdie
De diagnose is gebaseerd op een combinatie van symptomen en tests. Aangezien verschillende factoren, zoals genetische aanleg en medische toediening, de aflezingen van schildklier en andere hormonen wijzigen, is het noodzakelijk om de werkzaamheid van diagnostische testen te evalueren voordat de behandeling van de schildklier wordt toegediend. De eerste test voor hypothyreoïdie bij honden omvat een test die bekend staat als T4. Huisdieren die positief zijn getest voor T4, worden vervolgens geadviseerd een T3-test en TSH-test uit te voeren. De dierenarts voert ook tests uit zoals de gratis T4-test en een TSH Response-test.
T3-testen
Een T3-test meet de hoeveelheid tri-joodthyronine in het bloed van de hond. Bepaalde rassen zijn echter gepredisponeerd voor lagere schildklierniveaus en vereisen daarom verdere diagnose.
T4-test
Deze test meet de hoeveelheid totaal aan eiwit gebonden hormoon dat in het bloed aanwezig is. De Free T4-test meet de hoeveelheid actieve thyroxine in het bloed. Bekende geneesmiddelen die de throxineniveaus verlagen, zijn prednison, cortison, fenobarbital en fenylbutazon.
TSH-test
TSH, ook bekend als schildklierstimulerend hormoon, is niet zo effectief bij het bepalen van verhoogde TSH tenzij het wordt vergeleken met gezonde honden die normale TSH-niveaus vertonen. De test werkt het beste wanneer deze wordt gebruikt om de schildklierspiegels te meten, samen met de T4-test.
TSH-responstest
Om een TSH-reactietest uit te voeren, wordt een specifieke hoeveelheid TSH in het lichaam van het dier geïnjecteerd en de respons daarop wordt na enkele uren bepaald. Huisdieren die lijden aan hypothyreoïdie vertonen geen verandering in de verhoogde TSH.
De behandeling van de schildklier maakt gebruik van synthetische schildklierhormonen om de reeds bestaande schildklierniveaus van de hond te veranderen. De dierenarts zal ook periodieke controles plannen om de eerste reactie op medicatie te testen en de dosering te wijzigen.
