Anticonvulsieve therapieën voor kattenverwondingen
Huisvergaderingen zijn tamelijk zeldzaam, maaraanvallen van kattenkunnen nog steeds een probleem zijn voor eigenaren van huisdieren. Hoewel kattenhersenen niet bijzonder vatbaar zijn voor epilepsie bij de kat, kunnen toevallen zich toch voordoen en resulteren in een kataanval die fataal kan zijn. Daarom is het belangrijk om de onderliggende oorzaken en soorten kattenepilepsie te begrijpen, evenals de standaardmedicijnen en behandelingsopties.
Primaire epilepsie en secundaire epilepsie
Een primaire epilepsie is er een die rechtstreeks verband houdt met een kat-hersenaandoening. In dit geval zal de kat terugkerende aanvallen ervaren zonder andere symptomen te vertonen. Daarom kan primaire epilepsie bij katten moeilijk te diagnosticeren zijn.
Een secundaire epilepsie is er een die los van een primaire hersenziekte voorkomt. Katten die lijden aan chemische onevenwichtigheden, kanker, hersenontsteking, hondsdolheid of andere aandoeningen, kunnen epileptische aanvallen krijgen die samenvallen met andere symptomen.
Breng in beide gevallen uw kat naar een dieren- of dierenziekenhuis direct na het begin van een epileptische episode. Om de oorzaak van de epilepsie van uw kat te achterhalen, voert de dierenarts een grondig lichamelijk onderzoek uit, een test voor hoofdtrauma, een neurologisch of retinaal examen en een bloedtest. Een MRI- of CAT-scan kan ook nodig zijn om de oorzaak van de aandoening aan te wijzen. Als uw kat een epileptische aanval heeft gehad, moet u hem zo snel mogelijk laten onderzoeken. Hoewel de meeste aanvallen niet direct schadelijk zijn voor de kat, kunnen aanvallen die langer dan een paar minuten duren, wijzen op een ernstige en mogelijk fatale vorm van epilepsie, status epilepticus.
Behandelingsopties voor kattenstreken
Kattenepilepsie wordt voornamelijk behandeld met fenobarbital, een niet-steroïde ontstekingsremmende drug (NSAID). Fenobarbital is een effectieve behandeling van aanvallen, hoewel het mogelijk niet voldoende de onderliggende oorzaak van de epilepsie van uw kat aanpakt. In de meeste gevallen werd fenobarbital gebruikt zonder negatieve bijwerkingen. Sommige katten ervaren echter overmatige lethargie, ongewone dorst, problemen met de bloedstolling en allergische reacties.
In deze gevallen is diazepam een andere populaire keuze als anticonvulsieve behandelingsoptie. Diazepam is effectief voor ongeveer 75% van de katten en heeft dezelfde potentiële nadelige effecten, waaronder verhoogde eetlust en, zeer zelden, leverbeschadiging.
Beide geneesmiddelen zijn alleen verkrijgbaar op voorschrift van een dierenarts, en alleen na een grondig onderzoek van uw kat. Voor katten die zelden epileptische aanvallen krijgen, kan één tot twee weken anticonvulsieve medicatie voldoende zijn. Een continu medicatieprogramma is alleen nodig als uw kat frequente of ernstige aanvallen heeft. Als uw dierenarts een anticonvulsivum voor uw kat voorschrijft, volg dan de doseringsinstructies zorgvuldig. Het te snel missen van een dosis of het te snel staken van de medicatie kan leiden tot extra aanvallen of andere complicaties.
Een zorgvuldig gestructureerd en correct toegediend programma met anticonvulsieve therapie kan zeer effectief zijn bij het verminderen van de frequentie en ernst van aanvallen van katten en kan uw kat helpen om een hogere kwaliteit van leven te genieten. Als uw kat gevoelig is voor epileptische aanvallen, kan de juiste medicatie beroertes voorkomen en het leven van uw kat redden.
